P: czy wymowa toki pony się różni wśród różnych użytkowników języka?

Krótko mówiąc: Wymowa lekko się różni, ale to jest rzadkie. Jeśli się po prostu swobodnie uczysz, po prostu naśladuj dźwięki, które znajdziesz w kursie dla początkujących!

Jeżeli lubisz studiować dźwięki w językach i umiesz czytać MAF (IPA), ta strona jest dla Ciebie!

W wymowie toki pony są małe różnice w wymowie zależne od użytkownika. Udźwięcznianie, przydech i kilka różnic podanych poniżej nie mają większego znaczenia w toki ponie, ale niektóre sposoby wymowy występują częściej.

Są dwa powody różnic dźwięków w toki ponie: wpływ Twojego języka ojczystego i preferencje osobiste.

Wpływ języka ojczystego

Większość użytkowników toki pony mówi po angielsku, a wielu innych też zna hiszpański, francuski, japoński, niemiecki, chiński, rosyjski, itp. Systemy dźwięków tych języków są inne niż ten w toki ponie, co może mieć wpływ na to, jak się uczą wymawiać toki ponę. W miarę nabywania umiejętności uczniowie zwykle się przyzwyczajają do bardziej pospolitej, neutralnej wymowy.

Przydech (aspiracja) to wydech powietrza, który może wystąpić po spółgłosce. W toki ponie /p t k/ są wymawiane bez przydechu. Uczniowie, którzy mówią po angielsku, często wymawiają je z przydechem, bo są tak wymawiane w języku angielskim: [pʰ tʰ kʰ].

W języku francuskim ⟨s⟩ jest zwykle udźwięcznione jako [z] między samogłoskami, więc użytkownicy języka francuskiego czasami wymawiają słowa takie jak ‘musi’ jako [muzi].

W językach takich jak niemiecki, rosyjski, węgierski itp. nie ma dźwięku /w/, ale jest bardzo podobny dźwięk /v/. U użytkowników tych języków często można usłyszeć ‘tawa’ jako [tava].

Język japoński nie ma /l/, ale ma podobną głoskę /ɾ/. Często usłyszysz [ɾiɾi] jako ‘lili’ w wielu piosenkach śpiewanych przez syntezatory wokalne, ponieważ używają technologii pierwotnie stworzonej dla języka japońskiego.

W języku rosyjskim są dwa dźwięki L: ⟨л⟩ /ɫ/ and ⟨ль⟩ /lʲ/. Nazywają się ‘twarde’ i ‘miękkie’, lub ‘welaryzowane’ czy ‘palatalizowane’. /l/ w toki ponie jest neutralne, pomiędzy tymi ekstremami. Z tego powodu uczeń-Rosjanin może wymawiać słowa takie jak ‘len’ albo za ‘twardo’, albo za ‘miękko’.

W języku angielskim samogłoski /ɛ/ (jak w ‘dress’ [‘sukienka’]) i /ɔ/ (jak w ‘cloth’ [‘tkanina’]) nie mogą się pojawić na końcu wyrazu, ale samogłoski /ɛj/ (like in ‘stay’ [‘zostać’]) and /əw/ (like in ‘know’ [‘wiedzieć’]) mogą. Z tego powodu wielu anglojęzycznych uczniów toki pony wymawiają te spółgłoski z lekkim przesunięciem: [ikej], [wasow].

Preferencje osobiste

Niektóre małe różnice są spowodowane preferencjami osobistymi. Inni być może nie zauważą, chyba że naprawdę spróbują!

Jedni wymawiają /t/ jak [t], inni jak [t̪]. Oba sposoby są dobre. Jeżeli nie możesz zauważyć różnicy, to dobry znak, że nie ma ona znaczenia!

Większość upodabnia sekwencje /n/ + spółgłoska, przez co /n/ zaczyna brzmieć bardziej jak następna spółgłoska. W języku polskim to się dzieje często z ⟨nk⟩ [ŋk], ale w toki ponie też cały czas usłyszysz /np/ [mp].

To się najczęściej jednak dzieje w środku wyrazu, np. anpa, Sonko, linja. Mniejszość użytkowników języka (w tym ja, kala Asi) też upodabnia między słowami: wymawiają ken pona, ken kama jako kem pona, keŋ kama.

Słowa zaczynające się samogłoskami też są ciekawe. Ponieważ słowa mogą się zaczynać samogłoską, możesz mieć kilka samogłosek z rzędu w toki ponie: mi sona e ona. Większość po prostu stopniowo przesunie się z jednej samogłoski do następnej. Niektórzy zaczynają słowa od zwarcia krtaniowego [ʔ], aby rozbić samogłoski. Czasami, zwłaszcza w przypadku piosenkarzy, możesz usłyszeć, że słowa zaczynają się na [h].